Gastblog door Anne Stael, eigenaar van www.zienwatonzichtbaaris.nl, adviseur op het gebied van zingeving en zakelijkheid.
Eenvoudig leven is een doel voor me. Tenminste zo nu en dan, want ik vind het ook heel aantrekkelijk om in de hectiek te leven, dat mensen me bellen en mailen en dat ik veel afspraken heb. Als ik op zondagavond kijk hoe mijn werkweek eruit ziet en ik heb een dag geen afspraken, dan kijk ik daar naar met een mengeling van heerlijk rustig én wat zal ik die dag eens gaan doen? Het lezen, schrijven, denken waar ik alle ruimte voor heb op zo’n dag, is ook best eng.
Ik kan mezelf daarmee in de weg zitten, omdat ik baal dat het niet lukt om de hele dag dat ene (nuttige) boek te lezen. Een teken van deze tijd, denk ik, de onrust, het afgeleid zijn door mijn smartphone, de grote hoeveelheid informatie waar ik iets mee wil en daarmee de moeite om rust te vinden.
Toch blijkt de moeite om rust te vinden van alle tijden te zijn. Zo schreef Blaise Pascal (1623-1662):
“We streven naar een rustig leven door te strijden tegen het een of ander dat in de weg staat en als we dat uit de weg hebben geruimd wordt de rust weer ondragelijk door de verveling die ze veroorzaakt. We moeten daar aan ontsnappen en kunnen niet anders dan om drukte smeken.”
Het hollen of stilstaan is dus meer zoals eb en vloed, een voortdurende beweging. Het hollen, de drukte, is natuurlijk ook prachtig het geeft creativiteit, verandering, nieuwe mogelijkheden. De kunst is om dit af te wisselen met het stilstaan of het stilzijn.
Ik probeer de ruimte voor rust te begrenzen zodat ik durf te beginnen en zodat ik weet dat het eindigt. Ik doe dat met het appje op mijn telefoon dat een klankschaal laat horen als ik 20 minuten mediteer, het lezen van een gedicht of met mijn dagelijkse wandeling in het park. De kloktijd (chronos), zorgt ervoor dat ik mijn flowmomenten kan vinden (kairos). Bij deze kairosmomenten gaat er heel soms het lijntje naar boven open of kan ik “stralen”. Het zoeken is telkens om binnen behapbare grenzen de rust te vinden, alleen, buiten of bij een van de prachtige kerken, kloosters of andere plekken die me daar bij helpen.
Toch raak ik mijn rust, net zoals mijn vakantie-gevoel, steeds weer kwijt. Het goede nieuws is wel dat ik dat minder erg vind. Misschien is het zelfs wel mooi, want perfecte mensen zijn niet interessant. En anders zou de verveling ook wel erg toeslaan en kan ik niet opgaan in de hectiek waar ik zo van geniet.
